De foto’s van Angelique nodigen uit tot vertraging.
Tot kijken met zachte ogen.

Haar werk ontstaat in stilte, met een techniek die vraagt om geduld en overgave.

Pinhole fotografie, zonder lens, zonder haast.

Het licht valt door een minuscuul gaatje en bouwt langzaam het beeld op.
Wat ontstaat, is nooit helemaal te voorspellen.

Voor deze serie richt Angelique haar camera op zichzelf. In zwart-wit zelfportretten onderzoekt ze haar eigen aanwezigheid.

Ze is tegelijk maker en onderwerp, waarnemer en muze. Kwetsbaar én krachtig.

De beelden zijn mysterieus, gelaagd en zacht. Geen scherpe lijnen, maar trage echo’s van beweging, lichaam, ruimte en tijd.

Angelique werkt intuïtief.
Haar inspiratie komt niet van buitenaf, maar van binnenuit, haar herinneringen, haar lichaam, haar blik. Fotografie wordt zo een vorm van zijn, in plaats van begrijpen.

Deze serie is een ode aan wie zij is en wie zij steeds opnieuw wordt.